Magnetiseur - Paardenwaarden

Hoofdmenu:

Magnetiseur

Wow Momenten > GEZONDHEID

Magnetiseren, ook wel 'strijken' genoemd, is al zo oud als de mensheid. De gave om met kosmische energieën te werken zit er in principe bij iedereen ingebakken. De meesten zijn zich daar echter niet van bewust en doen er daarom niets mee. Roburt Geurts uit 's-Heerenberg doet dat wel. Hij is dan ook 'dubbel begiftigd'. Robert combineert zijn heldervoelendheid met het magnetiseren van zowel paarden als paardenhouders. Met verbluffende resultaten...

Er heerst een bedrukte stemming op het terrein van Stichting Paardenopvang Achterhoek. 'Kenny, de pony die onze hengstveulens opvoedt, kwam niet in de benen, vanmorgen. De dierenarts vond een verstopping en heeft via een sonde paraffine en flink wat vocht toegediend, maar hij heeft nog steeds niet gemest', vertelt een bezorgde Gerrit Simmelink, eigenaar van het in Harreveld gevestigde

paardenopvang- en rehabilitatiecentrum. Kenny staat lusteloos en met stijve benen in een noodweide grenzend aan zijn 'veulenweide'. Roburt Geurts, in het dagelijks leven docent en Operations Manager in de transportsector, arriveert. Magnetiseren is zijn 'vrijetijdsactiviteit' en als vrijwilliger van de stichting kent hij alle paarden. Zonder omwegen stapt hij bij Kenny in de wei.

Op dat moment begint de behandeling al, want Roburt gebruikt naast zijn handen ook zijn ogen om energie te sturen. Dit in navolging van de wereldberoemde Braco uit Zagreb, die louter met zijn 'helende blik' werkt en onverklaarbare genezingen bewerkstelligt. Voor de nuchtere Roburt is het allemaal niet zo onverklaarbaar. Hij doet gewoon wat hij doet. Kenny heft het hoofd op. Roburt laat de pony ter begroeting even aan zijn handen ruiken, doet daarna een paar stappen terug, spreidt zijn armen en maakt wapperende bewegingen met zijn vingers. Vervolgens laat hij zijn handen vanaf Kenny's hoofd over Kenny's lichaam dwalen. Daar waar hij blokkades aantreft, legt hij zijn handen op.

Kenny laat hem begaan, 'draait alleen zo af en toe zijn hoofd even richting Roburt, om te kijken wat daar allemaal bij zijn buik gebeurt. Na een poosje zakt hij in de ontspanning, de ogen half gesloten. Roburt neemt weer afstand en maakt een foto van hem. 'Vanaf die foto ga ik hem vanavond nog een keer behandelen', licht hij toe. Twintig minuten nadat Roburt het terrein heeft verlaten, begint Kenny te grazen, daarna te urineren en vervolgens te mesten. De mest is mooi van structuur en bevat geen zand of andere ongerechtigheden, constateert Gerrit. De crisis is bezworen.

Buitenvelden

Roburt Geurts, bouwjaar 1974, stamt uit een familie van 'mensen met het derde oog'.

Het derde oog laat zich omschrijven als een niet-fysiek zintuig. Het is in staat tot een bewuste waarneming van de wereld achter de waarneembare wereld, de wereld van de energie. Roburt noemt het 'paranormaal', maar vindt het doodnormaal. 'Mijn oma van moeders kant, mijn moeder en een van mijn kinderen heeft het ook.'

Roburt is acht als hij zijn eerste visioen krijgt. 'Bij een visioen raak je in een soort slaap zonder te slapen. Voor je gesloten ogen zie je beelden voorbijgaan. Ik zag de begrafenis van mijn opa voor mij. Ik was vijf toen hij overleed en ben helemaal niet bij die begrafenis geweest. Niettemin zag ik alles: zijn gezicht, de rouwauto, de kaarsen... Drie dagen na dat visioen overleed mijn oma, zijn vrouw. Zoiets is natuurlijk vrij beangstigend voor een jong kind. Ook op school had ik meer last dan gemak van mijn gave. Als een leraar hoofdpijn had, had ik het ook.

Na overleg met haar moeder besloot mijn moeder het tijdelijk bij mij weg te nemen. Het zou later vanzelf terugkomen, vertelde ze. Pas veel later, toen ik al werkzaam was als Operations manager, kwam het terug en ging ik bij mijn moeder in de leer. In het begin legde ik mijn handen op vaste plekken, zoals je dat bij Reiki ook doet. Laat dat maar los, zei mijn moeder. Je handen gaan vanzelf naar de juiste plaats. Dat deden ze ook. Heel apart, je voelt je handen echt naar bepaalde delen van het lichaam toe trekken, net alsof er magneten in zitten. De rest van je lichaam is er ook bij betrokken. Op het moment dat je afstand moet nemen, word je letterlijk teruggeduwd. Dan moet je met een ander omliggend veld aan de slag. Ik noem dat 'buitenvelden' en ze liggen in verschillende laagjes om mensen, dieren en andere organismen heen. Ik voel die buitenvelden als bepaalde afstanden die ik moet 'pakken'.

Energie

Een ander woord voor 'buitenvelden' is aura's. De Oostenrijkse arts dr. Anton Mesmer (1734-1815), was de eerste westerling die zich verdiepte in de onverklaarbare krachten in de mens zelf. Deze krachten zijn de natuurlijke verklaring voor dat wat iedereen voorheen als bovennatuurlijk beschouwde. Mesmer beschrijft het aura als een ragfijne stof, een fluïdum of energieveld dat alles en iedereen verbindt en doordringt. Dit energieveld is normaliter overal even sterk. Soms doen zich lichamelijke en/of geestelijke blokkades voor. Als deze blokkades lang aanhouden, zetten ze zich vast in het energieveld van de aura, met ziekte (een onevenwichtige verdeling van energie) tot gevolg. Een magnetiseur kan de onevenwichtigheid opheffen door kosmische kracht aan te trekken, te bundelen en deze bundel te richten op de zieke, precies op die plek waar dat nodig is. Met behulp van die energie activeert het lichaam zichzelf om te genezen.

Roburt benadrukt dat hij nooit een opleiding of cursus in die richting heeft gevolgd. 'Mijn leermeester was mijn moeder; bij haar in de praktijk heb ik geleerd hoe ik moet magnetiseren. Als je het vaak genoeg doet, wordt het vanzelf normaal. Ik heb ook geleerd mezelf af te sluiten. Als je dat niet doet, loop je kreupel nadat je tien mensen hebt behandeld. Nu had moeder Diny vroeger regelmatig contact met collega-magnetiseur Theo Koskamp uit Aalten. Theo magnetiseerde paarden en was een specialist in wondverzorging. Hij was tot ver over de landsgrenzen bekend en had zo'n onberispelijke staat van dienst dat men hem in Duitsland aansprak met Herr Doktor Koskamp, hoewel hij helemaal geen dokter was. Ik heb slechts een keer met hem samengewerkt. Tien jaar geleden overleed hij, maar zijn werk met paarden is me altijd blijven fascineren.

Passie voor paarden

Een jaar of drie geleden had ik een collega van mij behandeld aan de rug. Hij vertelde me dat een van zijn paarden vermoedelijk hoefbevangen was, want het wilde niet lopen. Ik wist helemaal niet wat hoefbevangenheid was, maar kreeg van hem toestemming het paard te behandelen. Toen ik het zag, zei ik meteen: ik moet links achter zijn. Daar voel ik wat tussen hoefijzer en hoef. Wanneer is het paard voor het laatst beslagen? Vijf weken geleden? Mmm... Ik wil hem hierna nog een keer behandelen.

Ik had het paard zaterdags behandeld en kwam de man maandag op het werk weer tegen. Hij vertelde dat het paard weer normaal liep. De zaterdag daarop heb ik het nog een keer behandeld en geadviseerd de hoefsmid er toch nog even naar te laten kijken. Deze vond precies op het plekje dat ik aanwees een klein, oud hoefzweertje, dat hij over het hoofd had gezien.'

Dit voorval wakkert Roburts passie voor paarden aan. Om ervaring op te doen in de paardenwereld plaatst Roburt een advertentie op het paardenforum BOKT en daagt de lezers uit hem op de proef te stellen. Iemand in Duiven reageert. Laat maar zien wat je kunt. Bij een pony voelt Roburt een soort van ontsteking. De moeder van de eigenares zegt dat er niets met de pony aan de hand is, maar als hij de dochter later spreekt, vertelt deze dat de pony drie weken na zijn bezoek mok heeft gekregen op het been waar hij iets had gevoeld. Roburt mag op dezelfde stal nog een pony behandelen. Hoewel het dier een deken om heeft, wijst Roburt precies de plek aan waar het dier een wondbreuk heeft.

Heel veel geluk?

Dan doet zich een megagrote uitdaging voor in de vorm van een noodkreet op BOKT. Het dan twee weken oude merrieveulen Luna uit Westendorp heeft een enorm gezwollen kogel. 'Onderhuidse gewrichtsontsteking' luidt de diagnose. De eigenares heeft het diertje overal mee naartoe gesleept, er kapitalen aan uitgegeven, maar uiteindelijk naar huis gestuurd met antibiotica en pijnstilling, waarmee ze haar veulen nog een week in leven kan houden. Daarna zal het worden ingeslapen. De dag daarop staat Roburt oog in oog met het veulen, dat doodziek in de stal ligt.

Hier het relaas van eigenares Bernadet: 'Roburt deed helemaal niets. Hij raakte Luna niet eens aan, 'stond daar alleen maar te kijken en ging met zijn hand door de lucht bij de kogel. Het duurde en het duurde... Moest ik hier nou mijn meisje voor overeind trekken?

Door pijnstilling voelde ze geen pijn, maar zette haar onderbeen scheef weg in een hoek van 30 graden zijwaarts, onder een kogel zo dik als die van een volwassen paard. Na een half uur zei Roburt dat hij klaar was en dat hij graag nog een keer wilde komen. Ook maakte hij een foto van haar, om haar op afstand te kunnen behandelen. Ik snapte niets van hoe dat werkte, maar had niets te verliezen, dus waarom niet? De dag na de eerste behandeling ging Luna staan. Roburt heeft Luna daarna nog drie keer behandeld en vier keer via de foto. Na drie weken was ze voor 100 procent genezen en nu is ze een gezonde driejarige. De dierenartsen heb ik niets verteld over Roburt. Zij schrijven Luna's genezing toe aan heel veel geluk.'

Nooit alleen

Roburt behandelt paarden het liefst op stal en met de eigenaar erbij. 'Ik vraag nooit wat het paard mankeert, want als ik desondanks ontdek wat er loos is, weten de mensen dat het hout snijdt wat ik doe. De eigenaar heb ik er graag bij, omdat het lang niet altijd het paard is waar ik voor kom. Ook de eigenaar kan deel uitmaken van het totaalplaatje. Stel, je hebt heel veel verdriet. Je belast daar ongewild het paard mee, omdat paarden jouw gedrag spiegelen. Ga maar op een krukje zitten, zeg ik in dat geval en behandel de eigenaar, want ik kom om te helpen, niet om iemand af te branden.' Bij het behandelen van mensen begint Roburt meestal bij het hoofd, om vanaf daar de energiebanen los te krijgen. Gaandeweg vindt hij de plekken waar de mensen last van hebben.

Hoe het bij paarden werkt heeft Roburt door ondervinding geleerd. 'En van een vrouwelijke hoefsmid. In het begin liep ik zo op het paard in kwestie af en legde mijn handen op. Van die hoefsmid leerde ik dat niet alle paarden dit waarderen. Het kan je een schop of een beet opleveren. Eerst netjes kennismaken... Tja, van je fouten leer je het meest, hè?'

Bij het magnetiseren is Roburt nooit alleen. 'Een aantal geleidegeesten ondersteunt me. Daaronder ook wijlen Theo Koskamp. Toen ik de eerste keer met paarden bezig ging, had ik hem bij me. Hij lachte zich kapot', herinnert Roburt zich. Koskamp is hem op meerdere vlakken behulpzaam. 'Hij gebruikte een soort helende olie die hij op wonden en ontstekingen smeerde. Hoewel hij er niets over op papier had gezet, ben ik die olie na zijn overlijden via via toch op het spoor gekomen. Of moet ik zeggen: hij heeft me zelf op dat spoor gezet? Voor het overige gebruik ik alleen maar mijn handen, soms mijn voeten (tot nu toe alleen bij mensen die moeilijk lang rechtop kunnen zitten), mijn ogen en een soort van wijwater. Dat maak ik door een kruis, speciaal voor mij gewijd door een van mijn leermeesters, in water te leggen. Met dat gewijde water maak ik huizen vrij van entiteiten, maar ik gebruik het ook bij paarden. Iemand uit Haaksbergen zei laatst tegen me: mijn paard drinkt nooit uit een emmer, maar deze keer wel. Paarden voelen dus dat dit water goed voor ze is.'

Adviezen met een gouden randje

Roburts helderwetendheid manifesteert zich vaak in de vorm van adviezen die hij geeft. Deze spontane adviezen leggen de mensen geen windeieren. 'Helder weten wil zeggen dat dingen als een soort van gedachten in je hoofd komen', legt Roburt uit. 'Hoe verder het van je af staat hoe beter het werkt. Op het moment dat het dichtbij is, spelen de emoties die je er zelf bij hebt een rol. Stuurt een wildvreemde mij echter een mail of een foto, dan zit er geen emotie van mij aan vast. Dus alles wat dan binnenkomt, kun je als helder ervaren en kun je dingen zeggen die je nooit kunt weten. Vorige week was ik bij een pensionstal waar ik vorig jaar ook ben geweest. Het ging die mensen toen niet zo voor de wind. De pensionstal was maar voor de helft bezet. Ik voorspelde toen dat de stallen in mei van het jaar daarop vol zouden staan. En ook dat ze weer zouden gaan fokken. Fokken is gokken, was het antwoord. Dat moet je doen als je geld hebt.

Een jaar na dato is er zelfs een wachtlijst voor de pensionstal en hebben ze het fokken weer opgepakt. Ze hadden een merrie met veulen gekocht voor een schijntje. Het veulen heeft al twee keer zoveel opgebracht als zij voor de merrie en het veulen bij elkaar hadden betaald. Ik had de beelden al gezien. Soms heb je dat. De toekomst voorspellen is overigens niet mijn beste ding. Het loopt ook altijd langs allerlei kanaaltjes, dus je weet nooit precies de weg die het gaat volgen. In dit geval waren de beelden die ik doorkreeg echter zo glashelder dat ik wel kon vertellen wat er ging gebeuren.'

Een ander frappant geval. Een vrouw stuurt Roburt een foto en vrijwel onmiddellijk voelt hij dat er iets in het huis hangt. Hij gaat erheen om dat te verhelpen. Ook de paarden op stal hebben er last van, voelt hij. Eenmaal ter plekke trekt 'iets' Roburt naar de vliering. Hij doet zijn ding en na afloop vertelt de bewoner dat de vorige eigenaar zich op de vliering heeft verhangen, precies op de plek waar Roburt staat. Later lopen ze samen het weiland in, waar Roburts oog op een jong paard valt. 'Dat is een goed paard', zegt hij, niet gehinderd door enige kennis van zaken. De eigenaar sputtert tegen. Het paard dat zijn vrouw van haar vader heeft gekregen, dat is pas een goed paard. Roburt bekijkt het paard en zegt: 'Het is een knol. Daar bedoel ik mee: als jij een springpaard wilt hebben en je hebt een knol dan wordt het niks. Verkoop het paard en koop er een ander paard voor terug.' Een jaar later gooit het door Roburt geprezen paard hoge ogen, is de 'knol' weg en is de sfeer in huis en op stal opperbest.

Over de grens

Wie denkt dat alles Roburt zomaar komt aanwaaien, heeft het mis. Na het BOKT avontuur, knoopt hij er een Facebooktoer aan vast. 'Ik heb gezegd: ik ga drie dagen door heel Nederland om paarden te behandelen, gratis en puur om ervaring op te doen. Wie meedoet, doet mee. Ik ben toen van Hellevoetsluis tot en met Brabant geweest.

Dat heeft een flink stuk naamsbekendheid opgeleverd. Sinds vorig jaar ben ik ook in Duitsland actief. Daar heb ik op de Reitsportmesse in Niederrhein gestaan. Tegenover mij op de beurs stond een man met weideposten. Ik dacht: het merendeel van de bezoekers is van het vrouwelijk geslacht. Vrouwen hebben niets met weidepalen, dus ik zit gebeiteld... Helaas, het eerste uur stoof iedereen naar de weideposten en liet mij links liggen. Na dat eerste uur vroeg een andere standhouder of ik hem aan zijn schouder wilde behandelen. Vanaf dat moment, tot 's middags 17.00 uur, heb ik niet meer gezeten. Mijn moeder kwam 's middags langs en heeft ook meegeholpen. Ik heb op de beurs ook foto's van paarden gelezen. Dat doe ik vanaf een (digitale) foto. Behandelen doe ik vanaf een uitgeprinte foto die ik tussen mijn handen houd. Ik strijk erover en krijg dan beelden door. Mensen die aarzelen om van mijn diensten gebruik te maken omdat ik geen opleiding tot dierenarts heb gevolgd, hebben meestal geen moeite om mij een foto van hun paard te laten lezen. Ik vraag altijd om foto's van het hele paard, zowel de linkerkant als de rechterkant. Als ik daarop teken waar het paard een probleem heeft en dat blijkt te kloppen, trek ik veel mensen over de streep. Daar in Duitsland trok ik er zoveel aandacht mee dat de dag daarop zelfs personeel van Kalkar kwam kijken. 's Avonds, tijdens de netwerkbijeenkomst, vertelde de organisator me dat de grootste act van de dag daarop had afgezegd. 'Dan neem ik zijn plaats toch in?', flapte ik eruit. 's Nachts in bed dacht ik: wat heb ik nou weer gezegd? De dag daarop stond ik om 16.00 uur met een jonge hengst in de ring. Grote kans op falen. De aankondiging werkte ook al op de lachspieren van het publiek: we hadden eigenlijk een paardenhypnotiseur nodig, maar die kon niet en nu hebben we een magnetiseur uitgenodigd. Ik besloot me niet te laten kennen en ben begonnen op afstand, met mijn helende ogen. Het publiek gniffelde, want de hengst was een karakterspeler. Op dat moment besloot ik mijn handen op te leggen. Ik heb verder helemaal nergens aan gedacht. Toen ik eenmaal opzij durfde te kijken, zag ik complete overgave. Hoofd naar beneden, ogen op half stok en zo mak als een lam. Ik wist ook dat ik gelijk de goede plek te pakken had, want het paard had dit al bevestigd door even 'lieftallig' zijn achterbeen naar mij op te trekken. Vlak voor de afkondiging zei ik tegen de organisator: heb je het nu gezien? Die hypnotiseur was er gewoon. Later kwamen er diverse mensen bij mij langs. Daaronder ook mensen uit Heidelberg. Ze zeiden: we hebben al van alles in Duitsland, maar zo'n kerel als jij hebben we nog niet. Dat is toch wel bijzonder wat je daar deed. Vanaf dat moment behandel ik ook paarden in Duitsland.

Gevoel als leidraad

Een opmerkelijk geval uit Duitsland is de Tinker Rocky, die al twee jaar lang last had van diarree. Alle reguliere en complementaire registers waren opengetrokken om het dier van deze nare aandoening af te helpen. Zonder resultaat. Door de niet aflatende diarree waren beide achterbenen rood en stuk en was er van de mooie Tinkersokken geen haar meer over. 'Rocky bleek een harde noot om te kraken', aldus Roburt. 'Een echte binnenvetter. Pas na een kwartier werken aan zijn hoofd was ik erdoor en kon ik beginnen met zoeken. Al snel had ik de voornaamste 'pijnplekken' opgespoord: zijn heupen en slecht werkende darmen. Het voelde alsof hij stenen in zijn buik had. Ik heb de Tinker ruim een half uur lang behandeld. De pijnlijke rode plekken op zijn benen heb ik ingesmeerd met wondhelende olie. Met de eigenares sprak ik af dat zij elke dag een foto zou maken en die aan mij mailen. Vanaf het moment dat ik er ben geweest, is de diarree gestopt en ook de vacht is in de twaalf dagen daarna volledig hersteld!'

Roburt laat zich bij zijn werk nooit leiden door wat de mensen zeggen. Zelfs van röntgenfoto's is hij niet onder de indruk. 'Mijn gevoel is leidend.' Dat zijn gevoel vaak gelijk heeft, krijgt Roburt keer op keer bevestigd. 'Ik werd bij een ZZ paard geroepen, waarvan de dierenarts had gezegd dat hij een peesblessure had, links voor. Het paard moest twee jaar stilstaan. Niemand zag dat zitten. Het was ook nog eens een duur paard. Ik zei ik rechts achter moest zijn. De eigenaar zei echter op de foto gezien te hebben dat het een peesblessure links voor was. Ik zei dat ik er niks aan kon doen maar dat het rechts achter zat. De eigenaar, voor wie ik al eerder een paard had behandeld, gaf me het voordeel van de twijfel. Met een maand heb ik het paard weer aan de gang, voorspelde ik. Ik heb het paard twee keer behandeld. Tussendoor is de eigenaar ook nog een keer naar een acupuncturist geweest in Kalkar. Die zei precies hetzelfde wat ik gezegd had. Voor in de borst en rechts achter op de sprong. Met een maand liep het paard inderdaad weer. Hoezo, twee jaar stilstaan? Dat zijn echt ontzettend leuke dingen.'

Nuchtere magnetiseur

Ondanks alle wonderbaarlijke gebeurtenissen die aan Roburt kleven, heeft hij niets zweverigs over zich. Integendeel, Roburt is de nuchterheid zelve. 'Ik heb van nature een rationalistische inslag. Het voordeel daarvan is dat ik in staat ben het gevoelsmatige in klare taal uit te drukken. Daarom werk ik zo graag met paarden.

Die zitten net zo in elkaar. Van inbeelding is geen sprake. Ze kennen beide werelden: de zichtbare en de onzichtbare. Als een paard last heeft van disbalans op het onzichtbare vlak, zeg maar van iets wat 'tussen de oren' zit, is zijn reactie daarop zo puur als maar kan. Het voelt een entiteit (onzichtbaar) of de spanning van zijn eigenaar (soms ook onzichtbaar) en geeft een (zichtbare) reactie. Regelmatig ben ik een paard aan het behandelen en moet ik ermee stoppen, omdat ik eerst met de ruiter aan de slag moet. Anders gaat het gewoon niet.

Roburts paranormale en nuchtere kant werken perfect samen. Als magnetiseur spoort hij haken aan tanden en kiezen op zonder in de mond van het paard te hoeven kijken, als nuchtere, weldenkende man wijst hij de paardenhouders op het verband tussen haken op tanden en kiezen, een slecht werkende spijsvertering en het gebruik van kuil. 'Kuil gaat slakken, ophopen en op een gegeven moment raakt de boel verstopt. De spijsvertering moet gewoon goed zijn. Daar begint het mee. Hooi is veel beter.'

Er is niets wat aan zijn 'totaalblik' ontsnapt 'Ik flap er bijvoorbeeld uit dat het links achter zit maar dat het van het voorbeen afkomt, van een hoef die niet goed bekapt is. Wat blijkt? Ze hebben de hoef zo bekapt dat hij op het ijzer past, in plaats van andersom. Je koopt zelf toch ook schoenen die jou lekker zitten, zeg ik dan.'

Club met collega's

Roburt vindt het leuk om mensen met 'bijzondere gaven' te begeleiden. 'Laten we zeggen: dat komt steeds vaker op mijn pad. Hier speelt geen ego mee. Ik doe het puur om mensen op een hoger plan te krijgen en er samen iets moois van te maken. Een echte win win situatie. Zo had ik laatst een osteopaat op de tafel. Ik vertelde hem dat hij zelf ook kon magnetiseren. Hij bevestigde dit maar klaagde dat hij de magneetjes in zijn handen niet meer voelde. Mijn advies was: meer met je gevoel doen en minder met je hoofd. Hij belde mij de volgende dag en zei: de magneetjes zijn nu weer terug. Weet je, iedereen kan leren met energieën te werken, zoals Reiki al bewijst. Vroeger hadden de Bosjesmannen ook geen mobieltjes bij zich, ze communiceerden via telepathie. Bij de meeste mensen is het echter helemaal afgestompt. Het liefst zou ik een club willen oprichten met verschillende collega-behandelaars uit zowel de reguliere als complemen-taire hoek, zodat je samen dingen holistisch kunt oplossen.' Vooralsnog volgt Roburt zijn eigen pad, dat door steeds wisselende landschappen voert. Zo behandelt hij sinds vorig jaar ook gedragsgestoorde honden. 'Als het aan mij ligt sta ik dadelijk in de dierentuin', grinnikt hij... 'En ik wil de wereld over.' Het klinkt meer als de bevestiging van wat hij al weet dan als een wens.

Naschrift

Roburt is geen arts of dierenarts en stelt geen medische diagnoses. Zijn behandelingen moeten worden gezien als aanvullingen op behandelingen, uitgevoerd door medici. Verder zijn de behandelingen veelal pijnstillend en kunnen ze verlichting brengen in de laatste levensfase.

Onderstaande documentaire hebben we voor magnetiseur Roburt Geurts gemaakt.

Aanvullende fotografie: Elvira van der Putten.