Gerrit Simmelink - Paardenwaarden

Hoofdmenu:

Gerrit Simmelink

Wow Momenten > PAARDENVOLK MET VISIE

Wat bezielt een gewezen decorateur/magazijnbediende om al zijn spaargeld en elke seconde van zijn tijd in de paarden te steken? Gerrit Simmelink uit Harreveld is niet zomaar een paardenliefhebber. Hij heeft een levensmissie: het opvangen en rehabiliteren van getraumatiseerde paarden.

In 2011 treffen we Gerrit voor het eerst. Zijn Stichting Paardenopvang Achterhoek (SPA) bevindt zich op dat moment even buiten de buurtschap Barlo bij Aalten. Hier huurt hij bij een vleesveeboer weidegrond en een deel van een boerenschuur. Ideaal is anders, maar Gerrit heeft een rotsvast vertrouwen in de toekomst. Er komt een dag dat hij zijn eigen centrum heeft, waar hij zich in alle rust kan wijden aan de opvang en herplaatsing van paarden en pony’s waar afstand is gedaan om de meest uiteenlopende redenen. Een plek ook waar hij zich bezig kan houden met educatie en voorlichting over de aanschaf, de verzorging, de training en het gebruik van paarden. Er zijn nog steeds teveel mensen die een paard in een vlaag van verstands-verbijstering kopen.

Reden waarom Gerrit een lange wachtlijst hanteert. 'Een veulentje fokken, zo schattig. Maar dat veulentje groeit uit tot een groot paard en daar is natuurlijk geen ruimte voor. Verkopen dan maar. En zo gaan veel paarden van hand tot hand en lang niet alle handen zijn even zacht, dus lopen die paarden deuken op. Soms lijfelijk, in de meeste gevallen ook psychisch. Hun vertrouwen in mensen slinkt, totdat ze ‘onhandelbaar’ worden en de ‘groene weg’ naar het slachthuis nog de enige weg naar verlossing lijkt. Mensen die dit niet kunnen aanzien redden soms dit soort paarden en pony’s. Komt zo’n dier bij Gerrit terecht dan heeft het geluk, want voor Gerrit bestaan er geen onhandelbare paarden.

Een schuwe jonge Welsh hengst meldt zich bij het hek. Behoedzaam biedt Gerrit het hengstje zijn hand aan. Even deinst het dier terug, het wit van zijn ogen tonend. Dan zoeken zijn beweeglijke lippen frummelend Gerrits hand op. Het ijs is gebroken.

IJs breken: dat is wat deze man als de beste kan. Elke pony en elk paard - hoe getraumatiseerd ook - geeft op deze wijze blijk van vertrouwen in de Achterhoeker. En dan te bedenken dat Gerrit zo'n twaalf jaar geleden door toedoen van zijn eerste paard in een joekel van een persoonlijke crisis tuimelde...

Pura Raza Española

'Ik heb een streng religieuze achtergrond. In een dergelijk milieu leer je een bepaald gedrag aan. Dat wil nog wel eens haaks staan op hoe je werkelijk bent. Op mijn veertiende werd het leuk. Ik kreeg een pony. Die moest weg toen ik volop ging puberen. Dat was voor mij zo'n traumatische ervaring dat ik pas op mijn drieëndertigste besloot

weer iets met paarden te gaan doen. Mijn keuze viel op een Pura Raza Española, een Andalusiër.Dit paard bleek ook een trauma te hebben. Het was in Spanje in twee dagen tijd met grof geweld ingereden.'

Gerrit neemt privé paardrijlessen, die hij zich herinnert als een ware beproeving. 'Als ik thuiskwam van de manege kon ik linea recta door naar bed, zo beroerd was ik ervan. Je paard is onwillig. Met reden, maar daar heeft je instructeur geen boodschap aan. Geef hem de sporen. Dat werkte averechts. Voor mijn gevoel deugde het van geen kant. Zelfs toen hij een tweede Andalusiër als maatje kreeg, bleef mijn paard zich verzetten. Totdat ik door kreeg wat er mis was. Wacht eens even, Gerrit. Dat paard wijst jou op iets wat je eigenlijk allang weet, namelijk dat je verkeerd aangeleerd gedrag vertoont. Dat je niet naturel bent.'

Wichelroedeloper

Gerrit schakelt over op Natural Horsemanship, een methode waarbij men paarden op basis van communicatie, begrip en vertrouwen traint. Ook verhuist hij zijn 'Spanjaarden' van de manege naar een gehuurd stalletje met een weilandje erbij. Tot overmaat van ramp beginnen beide paarden daar kuren te vertonen. Een wichelroede-loper ontdekt dat zich onder de stal een kruising van acht wateraders bevindt. Gerrit verandert op aanraden van de wichelroedeloper een en ander in de stal, waarna de paarden weer tot rust komen. Na deze tweede positieve ervaring in de alternatieve hoek besluit Gerrit dat dit 'zijn ding' is en bombardeert hij het helpen van paarden tot zijn levensdoel. Per slot van rekening hebben ze hem ook geholpen bij zichzelf te komen.

Het eerste paard waarover Gerrit zich ontfermt is een manegepaard met een prikkeldraadwond. 'Het dier werd even op rust gezet en moest daarna weer in de les meelopen', herinnert Gerrit zich. 'De wond knapte steeds open en werd uiteindelijk een knots van een litteken. Ik had zo te doen met dat paard, dat ik het heb vrijgekocht.'

Tien jaar lang vangt Gerrit paarden op die een miserabel leven leiden. Vooral op paardenmarkten blijkt het paardenleed groot te zijn. 'In het goedkope segment gaan paarden voor een dubbeltje van de ene naar de andere handelaar. Soms kom je ze wel op tien markten achter elkaar tegen. Je kunt ze gewoon zien aftakelen.'

Vooruitziende blik

In 2009 – Gerrit is dan zo'n beetje platzak- richt hij SPA (Stichting Paardenopvang Achterhoek) op, ondersteund door De Zwaan, een Amsterdamse stichting die particulieren en instellingen helpt die zich bezighouden met de opvang en verzorging van dieren in nood. In de loop van de tijd komen daar tal van kleine sponsoren en een legertje vrijwilligers bij, die Gerrit helpen het hoofd boven water te houden en huurt hij tegen een billijke prijs vier hectare weidegrond en stalruimte. Gerrit speelt met het idee in de toekomst zijn baan op te zeggen en zich uitsluitend bezig te gaan houden met de opvang van noodlijdende paarden. Wanneer Gerrit op een dag van een paard valt, loopt hij een hersenbeschadiging op die hem op slag arbeidsongeschikt maakt. Hij is zo gevoelig geworden dat hij in de ‘gewone maatschappij’ niet meer kan meedraaien. Een normale baan zit er niet meer in zit. Nu kan Gerrit al zijn tijd aan de paarden besteden, ook al had hij liever ‘die knal voor zijn knikker’ niet gehad. Zijn geloof in een eigen stek blijft overeind. Het geloof van de sponsors en vrijwilligers in Gerrit ook. Het bijzondere aan Gerrit is dat hij niet alleen paarden helpt maar ook mensen. Hij doet dat op een bijzondere manier. 'Onder mijn vrijwilligers zijn mensen die met persoonlijke problemen kampen. Ik communiceer met ze via de paarden. Zo stond hier een hengst waar drie jaar lang niets mee gedaan was vanwege een blessure in de schouder. Ik voelde dat hij het akelig vond geen taak te hebben en ben hem gaan longeren.

Toen dat heel aardig ging heb ik een van de vrijwilligsters het longeren bijgebracht. Uiteindelijk ging het allemaal zo goed dat we een buitenrit hebben gemaakt, zij op de hengst, ik op haar fiets ernaast. Het kind heeft geen angst meer, super.'

Geen paardenbejaardentehuis

Gerrit en zijn team vangen in principe geen aftandse paarden op. Alleen paarden waar door omstandigheden afstand van wordt gedaan. Sommige paarden zijn voor het leven beschadigd en kunnen nooit meer worden bereden.

Die mogen de rest van hun leven bij Gerrit blijven. Mensen kunnen zo'n paard op afstand adopteren door maandelijks een donatie te doen. Ze krijgen dan elke drie maanden een nieuwsbrief en kunnen ook via de website hun adoptiepaard volgen. ‘Sporadisch kan ik zo'n paard ook herplaatsen als weidemaatje voor een sportpaard. De jongere paarden rehabiliteren we en bieden we aan ter adoptie. Wel alleen aan mensen die in de alternatieve hoek zitten en de paarden voor recreatieve doeleinden gebruiken, want van wedstrijden heb ik de buik vol. Mensen die komen kijken met het idee hier een 'Anky paard' op de kop te kunnen tikken voor een spotprijsje kunnen zich de rit hier naartoe besparen. SPA is geen trainingsstal maar rehabiliteert paarden en probeert ze een fatsoenlijk tweede leven te geven.'

Heilzaam

Gerrit weet hoe heilzaam de combinatie mens-paard kan zijn. Door zijn hersenletsel schuift hij het eerste deel van zijn droom - een centrum dat voorlichting en workshops geeft over het houden van paarden nog even op de lange baan. ‘Het is wel keihard nodig, hoor. Nog steeds zien heel veel mensen, ook hier in de Achterhoek, paarden als statussymbolen.

Ze hebben ze geen notie van de natuurlijke behoeften van een paard. Ook zijn er op dit moment veel te veel paarden. Het is al zo erg dat handelaren de paarden niet eens meer voor de slacht willen hebben.

Deel twee van mijn droom is deels al uitgekomen. Ik wil beginnende therapeuten in de alternatieve hoek graag de gelegenheid geven hier hun vaardigheden te ontwikkelen. Craniosacraal therapeuten in opleiding behandelen hier zo af en toe gratis de paarden. De dieren staan in de rij, zo heerlijk vinden ze het. Het liefst zou ik tussen de Dierenbescherming en de landelijke Inspectiedienst in gaan zitten. Het aantal beroeps-inspecteurs is namelijk zo gering en de ambtelijke molens draaien zo langzaam dat veel paarden al zijn bezweken of verdwenen voordat de Dierenbescherming ze in beslag komt nemen. De paarden die wel in beslag zijn genomen komen nu in een tijdelijk opvangcentrum terecht en gaan daarna de handel weer in. Daardoor is het in principe mogelijk dat iemand die zijn paard mishandelt dat paard na een week of acht weer kan terugkopen bij een handelaar. Ik zou graag degene willen zijn die deze paarden -na een telefoontje van de Dierenbescherming- ophaalt, opvangt, rehabiliteert en herplaatst.'

Schimmel

Gerrit beseft op dat moment heel goed dat de weg van ambitieus plan naar concrete werkelijkheid bezaaid is met hobbels en bobbels. Toch weet hij zeker dat hij op de goede weg is. 'Een poos geleden zei ik tegen mezelf: Gerrit, als er een wit paard op je pad komt, dan is dat een teken dat je op de goede weg zit. Laat ik nu een wit paard binnen krijgen. Niemand kon er iets mee, zo gefrustreerd was het. Het stapt hier uit de trailer en er is niets meer aan de hand. Degene die er afstand van doet barst in tranen uit en zegt: Ik heb dat paard zeven jaar gehad. Geen land mee te bezeilen. En jij zet het met twee vingers zo in de wei. Ik snap er niets van. Ik wel. Ik heb dat paard heel diep horen zuchten, zo van: Eindelijk, ik ben thuis.'

Lusitano

We schrijven 2015. Gerrits hoofdsponsor, die hem ooit een Lusitano kwam brengen toen SPA nog in Aalten gevestigd was, heeft voor de Stichting een droomplek gekocht in het buitengebied van Harreveld. Het voormalige boerenbedrijf beschikt over meer dan 20 ruime boxen, weilanden en een rijbak zodat Gerrit en zijn medewerkers de paarden veilig en verantwoord kunnen berijden en trainen.

In de toekomst zal de locatie van SPA ook een educatief centrum gaan herbergen, waar ouders met kinderen die om een paard vragen naartoe kunnen om informatie te halen over de aanschaf, de verzorging, de voeding, de training, het sociale leven, de huisvesting en het gebruik van een paard. Ook de kosten van een paard door de jaren heen zullen ruim aan bod komen, want menig paard werd in een impuls gekocht en weer verkocht. Veel paarden gaan op die manier van hand tot hand en belanden uiteindelijk bij SPA.

Daar kunnen ze eerst weer tot zichzelf komen en daarna worden geplaatst bij mensen die zich een paard met alles erop en eraan kunnen veroorloven. Een educatief centrum is volgens Gerrit hard nodig, want ook hij moet soms helaas een geplaatst paard weer terugnemen, omdat de welwillende nieuwe eigenaar zich toch had verkeken op de kosten. ‘Definitieve herplaatsing is mijn einddoel. Voordat ik een paard herplaats scan ik de nieuwe eigenaar zorgvuldig, dus als het desondanks misgaat, doet dat pijn.

Zoveel pijn zelfs dat ik soms wel eens denk: waar doe ik het eigenlijk allemaal voor? Aan de andere kant is elke geslaagde plaatsing een pleister op de wonde. Weer een paard dat welverdiende tweede (of zoveelste) kans krijgt. Daar doe ik het voor!’

Hier bewegende beelden van Gerrit, zijn medewerkers en de paarden, waar ze het allemaal voor doen. Elke geslaagde herplaatsing is een feest!

UPDATE juli 2020:

Stichting Paardenopvang Achterhoek met spoed op zoek naar nieuwe locatie!

Door omstandigheden hebben Gerrit, zijn paarden en het team van de stichting de huidige locatie deze zomer voorgoed verlaten. Alle paarden zijn nu ondergebracht op voorlopige locaties.

Welke grondbezitter met hart voor paarden en dit goede doel is bereid de Stichting voor onbepaalde tijd te huisvesten? Ken je of ben je zo iemand, laat het ons weten!