Klaus Ferdinand Hempfling - Paardenwaarden

Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

Klaus Ferdinand Hempfling

Wow Momenten > PAARDENVOLK MET VISIE
Over de seminars van Klaus Ferdinand Hempfling kun je boeken vol schrijven. Je kunt in principe ook telkens weer dezelfde seminar volgen zonder bang te hoeven zijn voor doublures. Hempfling dist geen voorgekookt verhaal op. Hij reageert op wat en wie op dat moment om zijn aandacht vraagt. Wie is deze charismatische man?
Klaus groeit op als kind van een advocaat die weinig interesse toont voor zijn kinderen. Daardoor is Klaus al vroeg op zichzelf aangewezen. Hij kiest voor een leven in de vrije natuur.
'Ik wilde altijd buiten slapen. Mijn vader had daar gelukkig geen problemen mee. Hij liet me. Als jongen dook ik overal heel diep in. Zo ben ik een poosje straatgitarist geweest in Parijs, maar ook theaterdirecteur, danser, leraar en communicatie-wetenschapper. Toen de paarden in mijn leven kwamen, heb ik al mijn kennis, levenservaring en vaardigheden in ze gestopt. Daardoor kon ik al heel snel datgene doen wat ik nu doe. 

Ga maar na, op m’n negenentwintigste maakte ik voor het eerst kennis met een paard, op m'n tweeëndertigste verscheen mijn boek 'Dansen met Paarden'!
Niet zachtzinnig
Die kennismaking met paarden verloopt niet zachtzinnig. Op zijn negenentwintigste loopt Klaus voor het eerst een manege binnen. 
Hij is op dat moment docent aan de Academie voor Kunst en Grafische Vormgeving in Dortmund en heeft zich tot dan toe alleen verdiept in de rol van het paard in de mythologie en de geschiedenis. Niet in het dier zelf. Hij heeft zelfs nog nooit een paard aangeraakt. 

Dat moet nu maar eens gebeuren, vindt hij, want na al zijn 'papieren verdiepingen' is hij tot de conclusie gekomen dat paarden mensen iets te vertellen hebben. Hij schrijft zich in voor een paardrijles in groepsverband. Daar staat hij dan, tussen veel jonger paardenvolk. Omdat hij eigenlijk een beetje bang voor paarden is, vraagt hij om het allerbraafste paard van de manege. Hij krijgt de merrie Saffier. Hempfling herinnert zich nog hoe verbaasd hij is over de in zijn beleving agressieve manier waarop de leerlingen met de paarden moeten omspringen. In de flanken porren, tikje met de zweep geven... Is dat nou nodig? Aan het eind van de les moeten alle leerlingen op een rij gaan staan. Als alle paarden tot stilstand zijn gekomen, voelt Klaus zich zeker genoeg om zijn blik op de instructrice te richten. Precies op dat moment begint Saffier te bokken.
Klaus vliegt in een salto over haar hoofd heen en belandt op zijn derrière in het zand. Iedereen barst in lachen uit, want dit is niet alleen Klaus' eerste kennismaking met een paard, het is ook de allereerste keer dat dit paard iemand afwerpt. Klaus concludeert dat dit voor hem dus niet de manier is om kennis te maken met paarden. 
Hij heeft al jarenlang een droom, waarin het er heel anders aan toe gaat. In die droom is hij met een zwart paard aan het dansen. Man en paard vormen zo'n eenheid dat niemand kan zien wie wie leidt. Uiteindelijk lukt het hem om in Spanje echt in contact te komen met paarden die daar in vrijheid leven.

Hij begint helemaal bij de basis, met grondwerk, en komt erachter dat paarden wezens zijn met sterk ontwikkelde fijnere zintuigen. Zintuigen die paarden in staat stellen één te worden. Een met elkaar en met andere levende wezens. 'Het is als een warm gevoel in je buik hebben', legt hij uit. 'Het is vergelijkbaar met wat je voelt als je naar mooie muziek luistert. Je wordt er één mee. Pas nadat ik hierop had leren inspelen maakte ik me de klassieke Europese rijkunst eigen en ging ik workshops geven. 

Mijn eenheidsgevoel is het sterkst als ik in de natuur ben. Er was een periode in mijn leven dat er allerlei mensen met bijzondere gaven op mijn workshops afkwamen. Van Meesters in Chi Kong en sjamanisten tot en met personen die met paarden konden 'praten'. Het fascineerde me mateloos... Dat doet het nog steeds, maar ik ben gestopt met me erin te verdiepen toen ik op een ochtend wakker werd en ontdekte dat het vertrouwde, warme gevoel was verdwenen. Voor mij een teken dat dit niet mijn weg was en dat ik niet in dit soort dingen moest blijven hangen. Ik moest ze juist overstijgen.'  
Voor Klaus staat de omgang met paarden gelijk aan een vorm van meesterschap. Letterlijk. Begin je eraan voordat je goed in je vel zit, sterk in je schoenen staat en diepere inzichten over jezelf hebt verkregen, dan speel je met je leven.
Paarden vergroten namelijk alles uit wat in jou leeft, zowel het positieve als het negatieve. 
Je moet je er altijd van bewust zijn dat je in feite met een symbool werkt. Een hele grote spiegel van jezelf. Paardensport is dan ook te vergelijken met zeezeilen. Als je de zee niet respecteert, verdrink je! Als je het paard niet respecteert, delf je het onderspit. Het feit dat zoveel vrouwen zich tot paarden aangetrokken voelen, duidt erop dat ze zich niet op hun gemak voelen in de 'mannenmaatschappij', die ze wijsmaakt dat ze net zo hard en heerszuchtig moeten worden als mannen. Ik huldig de opvatting dat er aan vrouwen niets 'vermand' hoeft te worden. Ze zijn al 'compleet', in die zin dat ze meer in contact met hun gevoel staan dan mannen.
Het zijn juist de mannen die moeten leren hun vrouwe-lijke kant te ontwikkelen. Geven, ontvangen, respecteren, accepteren wat is. Intensief met paarden omgaan biedt vrouwen de mogelijkheid om te ontsnappen aan de maatschappelijke druk om te 'vermannen'. Met een paard kun je namelijk alleen door de bocht als je er honderd procent bent! 
Vrouwen die dat niet zijn, krijgen problemen met hun paard. Problemen die pas zullen verdwijnen als ze weer op hun eigen vrouwelijke gevoelsbasis terug zijn.' 

Versmelten
Wat er kan gebeuren als een man zijn vrouwelijke kant heeft ontwikkeld, illustreert Klaus met een treffend voorbeeld. 'Het gebeurde tijdens een workshop als deze, met een stuk of vijftig aanwezigen. Een oude schimmel werd de picadero binnen geleid. Die schimmel was zo ver weg, zo helemaal niet aanwezig... Toen ik ineens contact met hem kreeg, was het alsof de ramen van zijn ziel en de mijne tegelijkertijd open gingen.
Iedereen heeft de klik tussen hem en mij letterlijk als een soort stroming gevoeld en de tranen vloeiden rijkelijk! Dit versmelten van de ene ziel met de andere heb ik nog nooit zo sterk gevoeld als toen. Kinderen stromen van nature ook. Ze zijn zo frank en vrij in hun uitlatingen dat je niet om ze heen kunt. 
Neem zo´n klein meisje van een jaar of vier. Als ze eventjes bij haar paardrijdende moeder of vader op het zadel mag, geniet ze daar met volle teugen van. Ze ervaart de bewegingen van het paard als aangenaam en is vervuld van liefde voor dit grote, heerlijk ruikende wezen, waar ze niks van hoeft. Maar gaat dit meisje op haar zesde op paardrijles, dan verandert alles. De instructeur vertelt haar dat ze het paard in de flanken moet porren en tikjes met de zweep geven, omdat het paard anders niet doet wat zij wil. 
Als zo´n meisje eenmaal volwassen is, zal ze zich dan dat heerlijke gevoel van samenzijn met het paard nog kunnen herinneren? We proppen onze hoofden wel vol met leerstof, maar voor elk beetje leerstof dat we tot ons nemen, leveren we ook een beetje gevoel in. Neem de student medicijnen, die vooral leert hoe je in mensen moet snijden. 
Maar het contact met de mens achter de patiënt raakt erdoor ondergesneeuwd. Daarom raad ik mensen met paarden altijd aan selectief te zijn. Welke instructieboeken lees je? Naar welke plaatjes of video's kijk je? Bij wie neem je les? Voordat je het weet ben je namelijk het contact met jezelf en het paard kwijt. Daarom ben ik er ook niet zo voor om kinderen vanaf een jaar of vijf zes al te leren paardrijden. Laat ze meehelpen met het paard poetsen en de stal uitmesten. Laat ze het een wortel geven en het dier spelenderwijs leren kennen. Meer niet.'
Hopeloos geval?
Je koopt het paard van je dromen maar kunt er helemaal niets mee. Ten einde raad schrijf je je edele viervoeter in voor een demonstratie van trainer Klaus Ferdinand Hempfling. Het moment is daar. Jouw paard mag de picadero in.

Nauwelijks tien minuten later heeft Hempfling vijfhonderd kilo 'hopeloos geval' getransformeerd tot één en al welwillende medewerking. Na afloop van de demonstratie wil je je paard mee naar huis nemen, maar wat blijkt? Het 'vliegert' als vanouds aan het halster, bokt, bijt en is met geen mogelijkheid de trailer in te te krijgen. In je hoofd tuimelen de vragen over elkaar heen. 

Wat doe ik verkeerd en wat doet Hempfling goed? Trainer Klaus Ferdinand Hempfling is een bijzondere man. Wie ooit een demonstratie van hem heeft bijgewoond weet dat. 

Nooit draait hij zomaar een riedeltje af. Nooit staat de volgorde van het programma vast. Soms wordt zelfs een programma onderdeel waarvoor een groot scherm is neergezet afgeblazen, ingeruild voor iets wat op dat moment voorrang heeft.

Het heeft dan ook weinig zin om vooraf te informeren naar wat Hempfling gaat doen. Hij leeft in en reageert op het 'nu'. Geen agenda.
Bang voor mannen?
Hempfling maakt een inleidend babbeltje met de eigenares van een paard, scant de 'horsonality' van het dier, voegt deze indrukken samen en past daar zijn aanpak op aan. ‘Zo, uw paard is dus bang voor mannen? Mmm. En het heeft gevoelige benen? Mmm.' Hempfling vraag niet door. Hij kijkt naar de vrouw, dan naar het paard en laat vervolgens het paard meenemen naar een hoekje van de picadero. Daar staat de vrouw, middenin de picadero. Hempfling glimlacht. 'Heren op de tribune. Wilt u zo vriendelijk zijn om allemaal in de picadero te komen staan?' Een beetje lacherig komen de mannen de picadero in. Veel zijn het er niet, want de meeste bezoekers van Hempflings demonstraties zijn vrouwen. 

De eigenares van het paard krijgt instructies. 'U bent nu de baas over al deze mannen. Ze moeten doen wat u doet. Daar waar u loopt, moeten zij u volgen.' Aanvankelijk beent de vrouw wat onwennig door de picadero, maar dan begint ze plezier in het spelletje te krijgen en begint kriskras door de picadero te rennen. De mannen volgen haar als hondjes, de toeschouwers lachen. Nadat ze een sprintje heeft getrokken en hijgend naast Klaus staat, de mannen in haar kielzog, haalt Hempfling haar paard uit de hoek en zet het in het midden van de bak. 

Terwijl de eigenares nog helemaal 'high' naast haar paard staat uit te hijgen, verzoekt Hempfling de mannen in een kring om het paard heen te gaan staan en het zachtjes te strelen. Daarna moeten ze de eigenares een aaitje over haar schouder geven. Bij het paard is geen spoor van angst meer te bespeuren. Hempfling heeft aangetoond dat niet het paard maar de eigenares bang voor mannen was en dat het paard al die tijd niets anders heeft gedaan dan zijn eigenares spiegelen... 
Nu haar angst heeft plaatsgemaakt voor plezier heeft het paard ook geen reden meer om bang te zijn. 'Nog iets. Hoe gaat het eigenlijk met uw eigen benen?' Bij de vrouw valt ineens het muntje. 'Oh hemel, dat was ik helemaal vergeten... Ik heb ook problemen met mijn benen. Sterker nog, ooit werden mijn paard en ik tegelijkertijd geopereerd aan onze benen!' Weer een sluitend bewijs voor het spiegelend vermogen van paarden. Waarom doen paarden dit? Misschien is het wel om hun 'kuddeleider'op die manier aan het verstand te peuteren dat hij of zij een probleem heeft dat om een oplossing vraagt, zodat ook zij zich weer veilig kunnen voelen onder 'de leider'.

Inzicht in eigen gedrag
Bij een andere demonstratie loopt Hempfling met een paard dat verlatingsangst heeft de picadero uit en voert het mee naar de ruimte achter de tribune. Vreemde omgeving. Vreemde man. Weg zicht op de andere paarden. Weg zicht op de eigenaar. Redenen te over om je heel erg verlaten te voelen. Toch komt Klaus even later met een uiterst ontspannen ogend paard weer tevoorschijn. Degenen die vanaf de tribune alles hebben kunnen volgen, melden niets anders te hebben gezien dan een man en een paard die samen een rondje lopen. 'Als ook maar één iemand in de hal op het idee komt dat iets in de manier waarop de eigenaar met zijn paard omgaat máákt dat het paard zich verlaten voelt, heb ik mijn doel al bereikt', zal Hempfling er later over zeggen. Aan gevolgtrekkingen waagt hij zich niet. 'Ik oordeel niet over de eigenaar. Ik laat hem of haar alleen maar zien dat er hoop is. Dat het anders kan.’
Kinderlijk eenvoudig
Goed, er is dus een manier waarop je zo verbonden bent met je paard dat alles als vanzelf lijkt te gaan. Maar wat moet je daar als eigenaar voor doen? Een paard longeren, leiden en laten halt houden op de Hempfling manier? Is dat het geheim van een goede verstandhouding met je paard?
'Nee, het is geen manier. Het is geen techniek. Het is geen kunstje. Het geheim is dat ik niks doe. Echt waar! Wanneer ik met een paard geconfronteerd word, ben ik zonder bedoelingen. Ik ben alleen maar aanwezig, me gewaar van hoe ik ademhaal en beweeg, welke geuren mijn neus binnendrijven, welke beelden mijn ogen zien en wat mijn maag me over het paard vertelt. In plaats van een vooropgezet plan te hebben of iets te willen forceren, volg ik mijn bestemming. 

Je bestemming volgen is een manier van leven die inhoudt: de dingen laten gebeuren en wat niet of moeilijk gebeurt ook zo laten zijn. Nu is een manier van leven à priori onzichtbaar. Een angstig paard over plastic laten lopen of te bevrijden van zijn angst om zijn hoofd te stoten aan de bovenkant van de staldeur is het concrete, zichtbare gevolg van die manier van leven. 

Het is mijn missie om mensen erop attent te maken dat deze weg ook voor hen open ligt. Het is kinderlijk eenvoudig; iedereen kan het. Met alleen maar praten over iets onzichtbaars als 'een manier van leven' kun je echter niemand overtuigen. Daarom zeg ik: geef mij een paard en ik laat je zien waar ik over praat.'
Bezieling
Toegegeven, iedereen kan met eigen ogen zien dat paarden Hempfling vrijwel onmiddellijk hun vertrouwen schenken. Een instant transformatie van borderliner tot braaf paard. Petje af! Hempflings 'manier van leven' is dus zo gek nog niet, maar is er ook zoiets als een gebruiksaanwijzing bij?
In Hempflings boek 'What horses reveal', in het Nederlands verkrijgbaar onder de titel 'Paardenpersoonlijkheden', licht Hempfling een tipje van de sluier op. Zesentwintig tipjes, om precies te zijn. Zesentwintig verschillende paardenkaraktertypen. Net zoiets als de sterrenbeelden maar dan nog een paar meer. Staat dit niet in schril contrast met hoe Hempfling zelf met paarden omgaat? Elk paard nemen zoals het komt? En riekt dit ook niet naar het Ariër identificatiesysteem van nazi-arts Mengele of de ideeën van de Italiaanse gevangenisarts Lombroso, die er rotsvast van overtuigd was dat je criminelen kunt herkennen aan hun lage voorhoofd en doorlopende wenkbrauwen?

De twijfels die jij uitspreekt had ik ook toen ik het systeem bedacht’, erkent Hempfling. 'Het is ook niet zaligmakend, want paarden laten zich net zo min in hokjes stoppen als mensen. Wat ik ermee hoop te bewerkstelligen is dat professionele en hobbypaardenhouders zich aan de hand van de karakterbeschrijvingen gaan verdiepen in de aard en lichaamstaal van het paard als soort en de karaktereigenschappen van elk individueel dier. Die fase van observeren is heel belangrijk, wanneer je met een levend wezen te maken hebt. Je kunt hem niet overslaan. Een concertpianist moet ook eindeloos toonladders en akkoorden oefenen voordat hij in staat is bezieling in zijn muziek te leggen.'

Authentieke kracht
Volgens Hempfling kun je aan de hand van die zesentwintig karaktertypen bepalen welk type paard het beste bij jou past. Maar kijk uit. Hier schuilt een addertje onder het gras. 'Een veelgemaakte fout is dat mensen precies het paard kiezen dat NIET goed voor ze is', onthult Hempfling. 'Vergelijk het maar met de keuze voor een menselijke partner. 
Wordt die niet vaak bepaald door de relatie die je als opgroeiend kind met je vader of moeder had? Neem de vrouw met de dominante vader die steeds weer voor dominante partners kiest. Totdat ze beseft dat het helemaal niet nodig is om je te laten domineren. Op dat moment lanceert ze zichzelf naar een hoger niveau op de spiraal van het leven. Een niveau waarop het leven plezieriger, lichter en speelser wordt, omdat ze dan eindelijk in verbinding staat met haar eigen, authentieke kracht.
Paarden en persoonlijke ontwikkeling
Paarden zijn de grootste hulp die je maar kunt krijgen bij je persoonlijke ontwikkeling. Als je namelijk een paard leidt, berijdt of wat dan ook zonder in verbinding te staan met je authenticiteit, loop je erop stuk. Zijn je binnen- en je buitenkant wél met elkaar in overeen-stemming -'congruent', zo noemen ze dat- dan zal een paard zich blijmoedig door jou laten leiden. Wat ik met paarden doe is ze in hun waarde laten. Getraumatiseerde paarden breng ik weer terug naar zichzelf.

Is het je opgevallen dat die zogenaamde 'borderline paarden' allemaal op exact dezelfde manier op mij reageren? Ze willen bij me zijn, me aanraken en aangeraakt worden, door mij geleid worden en met me spelen. Wat ik met paarden doe, doe ik ook met mensen in mijn workshops body awareness, spirit & energy. Daarin leid ik mensen, om ze te laten voelen wat het is om in het gezelschap te zijn van iemand die in verbinding staat met zijn authenticiteit. In deze tijd plakken we dat soort mensen het etiket 'goeroe' op en zetten ze op een voetstuk. 
Niet verstandig, want er zijn helaas ook goeroes die er misbruik van maken. Mijn boodschap is echter een heel simpele: het is mogelijk om verbonden te zijn, om in de chaos van het leven zelf je bestemming te bepalen en het leven als een spel te spelen. Kijk naar wat ik doe met paarden. Ga naar huis en doe ermee wat je wilt, maar bedenk één ding: je hebt het met eigen ogen gezien, dus je kunt niet meer ontkennen dat het bestaat!'

Praktische tips voor mensen die een paard willen aanschaffen
Stap 1: Weersta de neiging om het paard waar je verliefd op wordt te kopen. Passie is een slechte raadgever, omdat ze je blind maakt voor de mogelijke problemen die je koopt.
Stap 2: Observeer andere mensen met paarden. Hoe steekt hun relatie in elkaar? Hoe reageert hun paard op hen? Hoe reageren zij op hun paard? Waar lopen ze tegenaan?
Stap 3: Assisteer mensen met paarden bij alledaagse klusjes zoals stallen mesten, poetsen, hoeven uitkrabben, etc...
Stap 4: Zoek een verzorgpaard, waarmee je een wat nauwere band kunt opbouwen. Verdiep je ondertussen in zijn karaktertype en dat van de andere paarden op stal.
Stap 5: Train je eigen lijf, doe aardingsoefeneningen, leer zitten en harmonieus bewegen en verdiep je in grondwerk. Zie dit niet als werk maar als een artistieke, kunstzinnig bezigheid.
Stap 6: Ga bij jezelf na tot welk type paard je je aangetrokken voelt. Waar val je op? Op een rustig type paard dat jou ondersteunt, of voor het type paard dat je uitdaagt? Kies je voor het laatste, vraag je dan af waarom je denkt die uitdaging cq dat probleem nodig te hebben...
Stap 7: Neem bij voorkeur een merrie. Hengsten zijn gemaakt om een machtsstrijd met elkaar (en bij gebrek aan soortgenoten jou) uit te knokken en ruinen zijn incompleet. Dit heeft als gevolg dat ze bijzonder veel aandacht nodig hebben om gelukkig te zijn. Aandacht die je niet altijd zult kunnen geven.
Stap 8: Neem je voor niet jezelf en jouw ambitieuze plannen op het paard te projecteren maar het samenzijn met je paard als een gezamenlijke reis te zien, iets waar jullie allebei baat bij hebben.
Stap 9: Ga een verbinding aan met jezelf en je paard. Zorg dat je daarbij niet afgeleid wordt door bijvoorbeeld een mobiele telefoon die afgaat terwijl je rijdt, ment of anderszins met je paard bezig bent, want zodra je aandacht verslapt is de verbinding met je paard en met jezelf verbroken.
fotografie: M. Markerink (Paardenwaarden)
en Arjan Wijnstra (Stockpaard Producties)
 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu