Louie Enos: Energetisch helen - Paardenwaarden

Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

Louie Enos: Energetisch helen

Wow Momenten > GEZONDHEID
Veel mensen lopen met een grote boog om medemensen heen die zich buiten de gebaande paden wagen. Doe je dat één keer dan is men nog wel bereid je weer in de gelederen op te nemen. Verandert je leven na dat ene uitstapje echter radicaal dan begint de grote uitdunning van je vriendenbestand. Dit is het verhaal van dierenarts/paardenchirurg Louie Enos, die zijn oude leven, inclusief zijn respectabele beroep, los liet. Tegenwoordig begeleidt hij mensen op ditzelfde traject en geneest hij paarden met behulp van wat hij 'de kracht van de geest' noemt.
Mijn partner en ik zien in vraagtekens een aanmoediging om naar antwoorden te gaan vissen en dus hebben we ons ingeschreven voor een 'beginners event', waarbij we de basistheorie toegediend zullen krijgen, gevolgd door een 'essay', waarbij we de theorie uitgebreid aan de praktijk zullen gaan toetsen. We begeven ons naar de ontvangstruimte. Daar moeten we ons inschrijfformulier inleveren. 
We krijgen een polsbandje dat ons van de 'gewone' campinggasten onderscheidt en toegang verschaft tot de grote witte cursustent op een uitgestrekte bergweide. We sluiten ons aan bij de studenten uit alle delen van de wereld die netjes in een rij staan te wachten tot mensen van de school met behulp van een laptop het registratieformulier hebben gecheckt. Net als ik mijn formulier aan een jongeman achter de laptop wil overhandigen, geeft zijn computer er de brui aan. De wat oudere man aan de computer ernaast wenkt me. 'Kom hier maar.' Ik geef hem mijn formulier, dat hij glimlachend in ontvangst neemt. Dan, volkomen onverwachts, kijkt hij me met vrolijk twinkelende ogen aan en zegt hij: 'Hallo, leuk je te ontmoeten. Ik ben Louis Enos, één van de docenten... En ik genees paarden.’ Nee he, toch weer paarden?
Afwachtend kijkt hij me aan. Voor elke andere student zou die laatste mededeling nergens op slaan. Mij treft hij als een mokerslag. Krijg nou wat! 'Dag Louie, hoe weet jij dat ik over paarden schrijf?' Hij haalt zijn schouders op. 'Tja, hoe... We spreken elkaar later nog wel.' Ik krijg mijn polsbandje. Plus een vette knipoog.
De lessen nemen een aanvang. Het is behoorlijk heftig allemaal. Ook wel logisch, want voordat 'het grote werk' ( een term uit de alchemie) begint, moet eerst je 'denkhoofd' leeg zijn.
Louie en de zijnen hanteren de bezem met vaardige handen en veel humor. Wat we te horen krijgen is niets minder dan de grondslag van de kosmos. Niet occult, geen New Age, eerder een beschrijving van de prille 'vrijerij' tussen moderne wetenschap en eeuwenoude filosofie. Wat blijkt namelijk? Geschriften uit oude culturen beschrijven in bloemrijke taal precies datgene waar de wetenschap stukje bij beetje achter begint te komen. Veel onderzoekers kunnen er met hun verstand nog niet bij. Het is ook niet niks om te horen te krijgen dat jij God bent. Wij allemaal zijn God in den vleze: één groot bewustzijn, als het ware. Wen er maar aan. En wat doet God voor de kost? Scheppen. Precies dat is onze taak: het onbekende bekend maken. Voortdurend scheppend bezig zijn. Hoe je dat moet? Door jouw persoonlijke vonk van bewustzijn met energie te voeden en die energie te richten op datgene wat je jezelf tot doel stelt. Nu is een doel iets onstoffelijks, iets abstracts, iets wat je je voorstelt. Door die voorstelling met gerichte energie leven in te blazen stolt ze vervolgens tot realiteit. Tot iets stoffelijks. En daarna lekker achterover leunen en genieten van je schepping?
Om de dooie dood niet, want het besef dat jij God bent is zo onvoorstelbaar dat je jezelf telkens moet re-setten. Alleen zo blijft je scheppingsdrang fris, fruitig en in beweging. De school omschrijft het als 'jezelf overwinnen', telkens weer. Geloof ik nog wel dat ik God ben? Geloof ik echt dat ik kan scheppen? Kan ik de motor van mijn scheppingskracht ook draaiende houden?
De school heeft een hele reeks oefeningen, disciplines genaamd, die je helpen dit nieuwe programma op je harde schijf draaiende te houden. 
De oefeningen gaan hand en hand met een specifieke ademhalingstechniek, die ervoor zorgt dat je kanaal niet dichtslibt met sediment, bestaande uit twijfels over wie je bent en waartoe je in staat bent. Die twijfels slaan in het begin regelmatig toe. Het stemmetje in je hoofd roept dan: 'Jij kunt helemaal niet weten wat je partner denkt, ook al heb je zojuist -tijdens zo'n oefening- feilloos geraden wat hij in gedachten had. 
En heb je zomaar geraden wat er in de tas zat waarmee een docent het podium op klom. Het is gewoon allemaal toeval, toeval, toeval.'

Dat is het dus niet...
Even 'blazen' en je kanaal is weer open. 'Tuurlijk ben ik hiertoe in staat. Ik ben toch God?' Op het lesprogramma staan -uiteraard- louter vakken in de 'creatieve sfeer'. En hoe...

1. Je eigen dag scheppen...
2. Lessen over de aard van bewust-zijn en energie...
3. God is identiek aan de Waarnemer in de kwantumfysica...
4. Lessen over de aard van geest en materie...
5. Genetische evolutie en geest...
6. Het mysterie van de ziel en leven na de dood...
7.Wie is verantwoordelijk voor de individuele lotsbestemming? Kan die veranderd worden?...
8. De chemie en neurobiologie van de hersenen bij het scheppen van realiteit...
9. De ademhalingsoefening...
10. De kracht van de geest verbreden en verfijnen...
11. Leren zien op afstand en verleden, heden of toekomst leren zien...
12. Telepathisch zenden en ontvangen...
13. Veldwerk: leren focussen op een enkelvoudige gedachte gedurende een bepaalde periode...
14. Iets uit het niets manifesteren...
15. Leren genezen en visualiseren...

Het woord 'lessen' is een understatement. Dit zijn niets meer of minder dan inwijdingen. De school geeft je een rugzak vol 'gereedschappen' die je kunt gebruiken om het geleerde toe te passen in de praktijk. Zelf, zonder aanwijzingen van wie of welk instituut dan ook. Twee dagen en een heleboel lessen later komt Louie buurten.
Indiaans en Portugees bloed
'Nu jullie al wat meer weten kunnen jullie ook mijn verhaal beter bevatten', lacht hij en steekt van wal. 'Genetisch gezien ben ik Portugees van vaders kant en Indiaans van moeders kant, opgegroeid in Santa Barbara, Californië. Niet dat de genetica ertoe doet, want in wezen zijn wij natuurlijk een bolletje licht, deeltjes van God die een lichaam aannemen. Mijn vader was boer en we hadden paarden, hoewel … niet de hele tijd, want we hadden het thuis niet zo breed. Toch zorgde mijn vader goed voor zijn familie. Ik was schoon, kreeg te eten, had kleren aan mijn lijf en ging naar school. Later op high school nam ik deel aan het 4H programma. Dat is een club die kinderen leert hoe ze voor dieren moeten zorgen. Ik zorgde voor een paard. Mijn ouders gingen scheiden. Ik ben een poosje cowboy geweest en wilde verder leren. Uiteindelijk kon ik terecht op een landbouwschool. In 1968 besloot ik in dienst te gaan. Er was toch geen geld meer om verder te studeren. Ik dacht bij mezelf: als ik nu bij de marine ga hoef ik misschien niet naar Vietnam. Mogelijk heb ik intuïtief geweten wat daar allemaal gaande was. Ik ontmoette mijn eerste vrouw, we kregen twee kinderen, waarna ik een opleiding tot dierenarts ging volgen en me daarna in de chirurgie specialiseerde en een eigen kliniek startte. Ik dacht dat ik mijn droom had waargemaakt. Daar leek het in het begin ook op, maar na een poosje realiseerde ik me dat er iets ontbrak in mijn leven. Ik ging rodeo rijden, deed aan bodybuilding, maar dat was het niet. Gevoelsmatig rende ik maar wat heen en weer, op zoek naar kicks. Op een gegeven moment verkocht ik de praktijk, ging scheiden, liet mijn vrouw en kinderen goed verzorgd achter, en ging op mezelf wonen. Toen kwam ik in contact met Ramtha en zijn school en ontmoette mijn tweede vrouw, Michele, die er les gaf. Ik had wat geld achter de hand, dus ik kon tegelijkertijd mijn kinderen onderhouden en naar school gaan.
Op een gegeven moment was het geld op. Tijd om weer een stukje nieuwe realiteit te creëren. Ik ging als dierenarts aan de slag, maar al snel had ik daar weer genoeg van, want ik deed het alleen omdat ik er geld mee verdiende. Ik heb toen een paard op een kaart getekend met mij op zijn rug en gezegd: 'God in mij, laat me maar zien wat de volgende plek is waar ik terecht kom.' 
Niet dat ik iets met paarden wilde gaan doen, maar het paard was een symbool voor de toekomst. Ik had die kaart nog niet getekend of er kwamen onmiddellijk boodschappers, runners, zoals we ze op de school noemen.'
Op een dag krijgt Louie een telefoontje van een voormalig klant van hem, een gefortuneerde dame. Louie vertelt over de school en wat hij daar zoal leert. De dame heeft wel iets anders aan haar hoofd. 'Ik mis je, Louie. Ik heb een mooi dressuurpaard dat al twee jaar kreupel is en ik kom er maar niet achter wat er met hem aan de hand is. Ze hebben röntgenfoto's van hem gemaakt, hij heeft een hele poos op rust gestaan... Toch wil hij maar niet beter worden.' Louie onderbreekt haar en zegt tot zijn eigen, grote verbazing: 'Ik weet wat er aan de hand is met je paard.' Dat kan hij natuurlijk helemaal niet weten. Toch spreekt hij uit wat er bij hem binnenkomt. 'Het euvel zit niet in zijn been, maar in zijn bekken'. De dame regelt een vliegticket voor Louie. 'Kom maar kijken.'
Louie bekijkt het paard van top tot teen en constateert dat het inderdaad kreupel is. Zonder er bij na te denken legt hij zijn handen op het paard, iets boven het heupgewricht. Hij weet dat hij ook iets met het been moet doen. 'Ik heb zelf ooit een aantal chiropractische behandelingen ondergaan om van mijn rugproblemen af te komen, dus manipuleerde ik op mijn gevoel dat paardenbeen.'
Aanvankelijk verzet het paard zich. Louie blijft echter gefocust. Op een gegeven ogenblik slaakt het een diepe zucht en ontspant zich. 'Dat manipuleren is maar een deel van wat ik doe. Hoofdzaak is volledig in de aanwezigheid van het paard zijn', zegt hij. 'In het hier en nu. Dit paard was wat ongemakkelijk maar ook heel ontvankelijk. In mijn hoofd stelde ik hem twee vragen: hoe komt het dat je zo boos bent en hoe ben je kreupel geworden? Ik weet namelijk dat er aan zijn kreupelheid een emotie vastzit, want aan al mijn klachten zit ook altijd een emotie vast. Het paard ontspande zich steeds meer. Ik buig het been en terwijl ik dat doe begint het paard mij te helpen. Het laat iets los, ik hoor een geluidje. Ik doe een stapje terug. Hij schudt zich uit, briest even en beweegt een beetje met zijn lijf. De eigenares zegt: Cool. Wat denk je dat er met hem is? Ik zeg: ga maar een eindje met hem te lopen. Ze gaat een eindje buiten lopen en zegt: Hee, hij belast zijn been.' 

Helemaal opnieuw opgeleid
Louie krijgt de smaak nu echt te pakken. Dit is de eerste keer dat hij op deze manier een paard behandelt en meteen ziet hij er resultaat van. 'Ik zie dat het paard behalve de spanning in zijn lijf ook de emotionele spanning die er aan vastzat, loslaat. Zo te zien voelt het zich meteen een stuk beter.
Dat kan maar één ding betekenen: er zijn nieuwe verbindingen gelegd in zijn neuronetwerk.' Na dit voorval besluit Louie nog wat dieper in de neuro-chemie van het brein te duiken.  
Hoe zit dat met die neurotransmitters? Wat gebeurt hier? 
Hij frist zijn kennis van de fysiologie van het paard op, doet een groot aantal focus-oefeningen en keert daarna terug naar het paard. In het kort: wij trekken dieren aan die onze eigen gedragingen en persoonlijkheidsstructuur reflecteren. Omdat hier geen opleiding voor is, heb ik mezelf helemaal opnieuw opgeleid.
Ik ben nog een stuk of drie keer bij het bewuste paard geweest. Het is weer helemaal op de been.' Na dat ene paard volgen er meer. Vooral mensen met paarden die heel het medisch traject al hebben doorlopen wenden zich tot Louie. Al snel heeft hij weer een eigen praktijk en bedient hij de hele westkust van Amerika. 'Tja, ik wist dat ik als chirurg al heel goed was. Dit is iets totaal anders maar ik haal er veel meer voldoening uit. Wat ik doe is moeilijk uit te leggen. Het komt erop neer dat het paard eerst in een alfa staat komt. Dat is de staat waarin je bent wanneer je je ontspant, een lage frequentie dus. In de Alfa staat ben je zowel helemaal aanwezig als ontspannen, pik je leerstof heel snel op en put je direct uit de bron van creativiteit die net een laagje dieper dan je bewustzijn ligt. Wanneer je in deze ontspannen staat bent kun je optimaal gebruik maken van beide hersenhelften én tegelijkertijd uitermate geconcentreerd met één ding bezig zijn. De paarden komen dus eerst in een alfa staat. Daarna in het middenbrein, dat onder andere de zintuiglijke en motorische functies reguleert. Op dat moment beginnen ze te sidderen en te trillen op een andere frequentie. Ze zitten letterlijk en figuurlijk op een andere golflengte en omdat een paard niet in termen van verleden of toekomst kan denken, is alles ineens anders, van het ene op het andere moment. Hun rug komt omhoog, ze strekken hun nek/hals en hun hele gedragspatroon verandert. Op het moment dat ik dat zag gebeuren wist ik wat ik wilde: Heelmeester zijn.'
Paard als plaatsvervanger
Volgens Louie Enos zijn er veel verschillende redenen om dieren te houden. 'De hoofdreden is meestal dat je als mens zoekt naar een bepaalde vorm van vervulling: een dier in plaats van iets anders. Een vrouw kan dus voor een paard kiezen, omdat ze haar man niet onder controle kan houden.
Door de jaren heen probeert Louie telkens weer de eigenaren dit aan het verstand te peuteren. 'Het gaat al lang niet meer over een paard genezen en veranderen, maar over het veranderen van de realiteit en een lange termijn verandering. Wat zien we bij paarden?  Problemen in het heupgewricht, het bekken en gedragsproblemen. Hiermee laat het paard aan de mens zien waar veranderingen gewenst zijn. De eigenaar geef ik altijd instructies over hoe ver ze mogen gaan en hoelang het paard nodig heeft om te herstellen. Het paard geef ik altijd de kans om los te komen van de emoties van de eigenaar. Het komt wel voor dat een eigenaar ineens inziet hoezeer het paard heeft geleden, hoeveel pijn het heeft gehad. En dan komen vaak de tranen. Met de tranen komt bij de eigenaren soms ook het besef dat het misschien  goed of nuttig zou kunnen zijn eens naar zichzelf te kijken. En daar gaat het me om. Ik breng dat naar de oppervlakte. Veel mensen zijn daar niet klaar voor. Je wilt me toch niet wijsmaken dat mijn gedrag dit alles veroorzaakt? Die mensen haken af.' Louie is overtuigd van de werking van het golf effect. Even uitleggen...
Terug naar Louie. 'Een paard kan me heel veel over de eigenaar vertellen. Laten we eens naar je paard kijken. Hij compenseert aan de linkerkant. Heb jij ook pijn aan die kant? Juist, ja. Het paard observeert de mens en gaat vervolgens op diens golflengte zitten. De mens is zijn eigen paard. Ze reflecteren elkaar en dat opent deuren, waardoor de mens ook geholpen kan worden. In wezen draait het allemaal maar om één ding: meesterschap over jezelf verkrijgen. Je ego mag je daarbij niet in de weg staan. Ramtha helpt mij daar altijd op subtiele wijze bij. Sta ik op het punt om naar een heel rijke klant te gaan, roept hij me terug en stuurt me naar iemand met een kleine, ononooglijke pony. O ja, dat is waar ook: dit is de weg naar mijn verlangen om Heelmeester te worden. Als ik ineens heel veel aanzien en geld zou hebben gehad, dan zou ik misschien verstrikt zijn geraakt in mijn eigen succes en imago.
Ik heb een poosje geprobeerd het genezen met paarden in de school onder te brengen. Ik nodigde artsen uit. Die hadden het behoorlijk moeilijk met me. O, die klacht verhelp ik wel met een operatie.
Ja, maar wat nu als het ook zonder opereren kan? Ze wilden wel leren, ze stonden er wel open voor, maar ik was ook wat naïef. Ze zeiden: Leer ons maar een paar van die trucjes, dan kunnen we ze ook toepassen. Het heeft echter niets met trucjes te maken. Voordat ik naar de school ging was mijn passie van het medische type. Een dokter zijn, een professional. Ik wilde echter ook graag genezen.
Wat ik toen nog niet wist, was dat ik dat graag wilde omdat ik mezelf moest genezen. Op school leerde ik over de geest van het paard. Ik zag parallellen met mensen wat betreft hun gedragingen. Ik weet nu ook dat paarden een ziel hebben. Ook ontdekte ik dat ze een heel kleine frontale kwab hebben. De frontale kwabben zijn betrokken bij veel mentale functies, zoals impulsbeheersing, beoordelingsvermogen, probleem-oplossing, planning, sociaal gedrag, taal en geheugen. Een paard is niet in staat een toekomstplanning te maken. Het leeft volkomen in het hier en nu en is ook niet in staat zich anders voor te doen dan het is. Een paard kijkt nooit omhoog naar de sterren, omdat het een is met de sterren.

Het paard is de sterren. 

Paarden zijn intuïtief, net zoals de primitieve mens. Ze werken vanuit het middenbrein, dat bij een paard heel groot is. Ze weten waar ze water kunnen vinden. Instinctief.  Ze weten waar een roofdier zit. Instinctief. Ze pikken de frequentie van het magnetische veld op. 
Wij mensen willen dat ze onze beste vriend zijn en ons dienen. Maar wat doen ze? Ze stemmen zichzelf af op onze frequentie, verbinden zich emotioneel met ons, worden ons, als het ware. Het is daarom dat ze ons – door de manier waarop ze reageren- laten zien wie wij zijn. De mens reageert daarop, omdat hij zichzelf ziet en dat niet kan uitstaan. Ja, maar dat wil ik niet zijn. Je moet doen wat ik zeg, en als je dat niet doet geef ik je een pak slaag. Wie sla je? Jezelf. Wie straf je? Jezelf. Op dit gebied heerst grote onwetendheid bij de mensen, zelfs onder de beste paardenfluisteraars... Het is heel knap als iemand een paard in dertig minuten kan laten veranderen. Maar ik zeg altijd: en hoe zit dat morgen? Als het paard weer bijkomt? 
Veel paardenfluisteraars hebben zo'n groot ego dat ze er alleen maar op uit zijn om kleine kopietjes van zichzelf in de wereld te zetten. Maar zo werkt het niet. En ik krijg de paarden die op deze manier zijn behandeld. Maar de volgeling van de fluisteraar is de fluisteraar zelf niet en het fluisteren is geen trucje. Ik zie de pijn, de disassociatie in het brein van zo'n dier. Ik zie de lagen van stress, ik zie de verdoofdheid, ik zie robots... Het brein van een paard heeft een specifieke golflengte, maar omdat ze zich zo met mensen verbinden en vereenzelvigen worden ze mensen. Dan verliezen ze hun intuïtie, hun aard. Wilde paarden hebben dat mysterieuze wat iedereen raakt. Mensen hebben niet door wat een mysterie is. Een mysterie is een aanwijzing dat er nog meer is in de wereld dan datgene wat wij zien. Het mysterie van de paarden is dat ze een realisatie van God zijn. En wat voor een realisatie! Hun beweeglijkheid, hun fragiliteit, hun fijngevoeligheid, hun emoties, hun reflecterend vermogen, de liefde waarmee ze je begroeten.
Er zijn paarden die, wanneer ik met de eigenaar praat, ogenblikkelijk kalmeren. Grote bruine ogen kijken me dan aan, wetend. Sommige paarden schudden zelfs met hun hoofd. Alle dieren hebben al een hele evolutie achter de rug. Misschien zijn ze ooit een ander dier geweest? In welke relatie staan paarden tot mensen? 
Dit zijn interessante vragen. Hun verbondenheid met de mens, hun vermogen om de mens te spiegelen, hun schoonheid, hun kracht, gewoon wat ze zijn, hun bereidheid om te geven. Ze geven hun lichaam. Ze sterven voor je.

Paarden en vrouwen 
Vijfennegentig procent van mijn klanten zijn vrouwen. Mannen zijn geworteld in hun eerste zegel. Dat is niet goed en dat is niet slecht. Dat is gewoon een gegeven.  Een zegel is een centrum in je lichaam. Je leeft in het zegel dat overeenkomt met wat belangrijk voor jou is, waar je energie in steekt. Het eerste zegel staat voor seksuele energie, voortplanting. Vrouwen zijn van nature geworteld in hun tweede zegel, dat van pijn en lijden. Vrouwen krijgen kinderen, lijden pijn, zijn intuïtiever en emotioneler dan mannen. Over die verschillen heersen veel misverstanden. De vrouw is gevoelig, werkt vanuit infrarood, het middenbrein, intuïtie. Paarden zijn ook intuïtieve, infrarode wezens.'
Door een paard kan een vrouw haar zachtheid naar de oppervlakte brengen. Het paard oordeelt niet over de vrouw, niet over haar lichaam, dus paard en vrouw verbinden zich met elkaar. Een man wil een paard, omdat hij de kracht ervan wil. Hij wil het paard overheersen. Een vrouw valt op gevoelig. Het paard is net als de vrouw, een slachtoffer dat misbruikt wordt en hulp nodig heeft. 
De boodschap daarachter is: help jezelf, vrouw. De boodschap voor de man is: houd je ego in bedwang. Dat geldt ook voor mij.
Zolang ik een opgeblazen ego heb kan ik niet genezen. Ik kan niet in die emotie blijven zitten. Dat is het mooie van een paard, want ik herken alle emoties. Als een paard pijn heeft weet ik wat het voelt, want die pijn heb ik zelf ook gevoeld. Als een paard kwaad is of depressief, weet ik wat dat betekent. Maar ik ben dat niet meer, ik kijk er alleen maar naar, observeer het alleen maar.
Bijzondere ervaringen
In zuid Californië was een grote Appaloosa hengst. Hij stond op een grote pensionstal met een heleboel andere paarden. De eigenaar had gehoord dat ik zou komen en wilde graag dat ik hem hielp. Dit paard was een lastige, een paard dat heel veel pijn had. Een paard ook dat in staat was om andere mensen pijn te doen.
Het was een kans, een boodschapper. Het was een calculerend paard, groot, gemeen. Hij bekeek me van top tot teen. Ik deed hetzelfde met hem, maar het volgende ogenblik lag ik op de grond met hem boven me uit torenend. Hij haalde met zijn benen uit alsof hij me wilde opeten. Bebloed wist ik onder het hek door te kruipen. Ik vroeg: Ramtha, help me. Ik had al vaker met lastige paarden te maken gehad en was ook gewond geraakt, maar dit was wel heel erg. Ik begreep dit paard, dat wel. Ik kon het benaderen, maar lag even later weer op de grond. Drie keer achter elkaar gebeurde dit. Het feit dat ik zo dicht bij hem had kunnen komen betekende dat ik indruk had gemaakt. Ik wist echter ook dat ik klaar was met dit paard. Het was een moordenaar. Ik heb het paard niet meer gezien. Waarschijnlijk hebben ze hem laten inslapen. Iets of iemand had zijn geest vernield. Het was tijd dat het lot zijn beslag vond, in die zin heb ik het paard geholpen. 
Ik heb ook meegemaakt dat ik bij een heel oud paard werd geroepen. Het liep maar rondjes in zijn stal en kon daar niet meer mee stoppen. De eigenaar vroeg of ik kon helpen. Dat kon ik, want het paard hield op met rondjes lopen, begon weer te eten en te mesten. Later kwam ik terug en liep het paard weg van me.
Hij kwam aan en heeft nog vijf jaar geleefd en kindertjes op zijn rug rondgedragen. De reden waarom ik dit vertel is: ik accepteer niet wat ik zie. Er is altijd een plek in mijn geest of zijn geest waar we naartoe kunnen gaan. Er bestaat niet zoiets als een hopeloos geval.'
Hieronder unieke videobeelden uit de privé-collectie van Louie Enos. Je ziet (en hoort) de energetische behandeling van een Morgan horse van A tot Z.
 
 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu