Weetjes over paardenoren en andere sensoren...
Paarden kunnen geluiden al op 4 kilometer afstand al horen.
Ook kunnen ze hoogfrequente geluiden horen die ons ontgaan, bijvoorbeeld de echo locatiepiep van een vleermuis.
Paarden nemen daarnaast laagfrequente geluiden diep in de grond waar terwijl ze aan het grazen zijn. Ze doen dat niet met hun oren maar met hun tanden. De vibraties reizen via het kaakbeen naar het middenoor. Paardsen pikken ook vibraties op met hun hoeven.
De kegelvorm van het buitenoor van het paard laat zich vergelijken met de 'toeter' van een ouderwetse platenspeler. Geen geluid ontgaat hen. De kegelvorm maakt ook dat paarden zich op een bepaald geluid kunnen focussen. Op die manier pikken ze in een mensenmassa jouw stem er meteen uit.
Gezonde jonge mensen kunnen geluiden horen van 20 hertz tot 20 kilohertz en zijn het meest gevoelig voor geluiden tussen een en drie hertz. Paardenoren zijn een stuk gevoeliger. Ze kunnen geluiden horen van 14 hertz tot 35 kilohertz. Tweederde van een octaaf meer dan mensen. Het meest gevoelig zijn ze voor geluiden tussen een en zestien kilohertz.
Heeft een mens drie oorspieren, een paard heeft er tien, allemaal betrokken bij de bewegingen van het oor. Een paard kan zijn oren onafhankelijk van elkaar laten bewegen en ze in verschillende richtingen te luister leggen. Het kan dus ook verschillende richtingen uit 'communiceren'.
Nadat de oren van het paard hem verteld hebben uit welke richting het geluid afkomstig is, pakken zijn ogen het over. Zij verklappen het de exacte locatie van het geluid.
Identificeren de hersenen van het paard het geluid als niet bedreigend dan onderneemt het paard geen actie, maar gaan de interne alarmbellen af dan zal het paard - ook al ziet hij de locatie waar het geluid vandaan komt niet - op de vlucht slaan en wel in de tegenovergestelde richting.